Unha nova publicación dentro da liña temática que dedicamos ao inxente patrimonio artístico e cultural de Galicia. En concreto, dos mosteiros, por iso hoxe dedicamos esta entrada ao Mosteiro de Oseira, o Escorial galego.
O Mosteiro cisterciense de Santa María a Real de Oseira é un mosteiro, de fundación real, que conta con máis de oitocentos anos de historia e que ao longo da súa existencia exerceu unha gran influencia nos ámbitos económico e social da súa comarca, a zona do municipio de San Cristovo de Cea, no partido xudicial do Carballiño, na provincia de Ourense. Unha zona abrupta na Sierra Martiñá, coñecida como ”Ursuaria” debido á abundancia de osos. O Mosteiro aséntase sobre un val, á marxe dereita do rio Oseira, contando cunha paisaxe de gran beleza, nun lugar resgardado dos fríos ventos do norte polas montañas, e aberto ao sol do mediodía. O Mosteiro localízase a apenas 30 quilómetros da cidade de Ourense, e nun ramal da Ruta Mozárabe a Santiago.
Os monxes cistercienses eran moi estritos cumprindo os preceptos da orde polo que buscaban sempre emprazamentos solitarios, tranquilos e illados para fundar os mosteiros. Así podían afastarse dos pobos e concentrarse na oración.
Nun principio comezaron con edificios moi modestos que foron ampliándose a medida que foi despregando o potencial económico da casa, mercé ás continuas doazóns que se lles fixo, e ás compras efectuadas polos propios monxes.
Foi un dos mosteiros cistercienses máis importantes de España, chegando a ter propiedades na afastada Alcobaça en Portugal, ou a vila e porto de Marín (Pontevedra), onde exerceu unha xustiza social admirable, promovendo a pesca entre os seus colons e defendendo a entrada da ría mediante un forte.
É un dos templos máis emblemáticos de Galicia en canto á súa riqueza artística, a súa importancia histórica e o seu estado actual de conservación. Estamos a falar dun edificio impresionante, situado na Ribeira Sacra e non moi lonxe de Santiago de Compostela, polo que calquera persoa que se achegue a estas terras atopará unha enorme satisfacción se se achega a coñecelo de primeira man.
Historia do Mosteiro de Oseira
A orixe deste mosteiro atopámolo no ano 1137, momento no que o rei Alfonso VII realiza unha doazón a catro monxes, mediante o otorgamiento dun diploma co que lles outorgaba a propiedade daquelas paraxes, que anos máis tarde se converterían no primeiro mosteiro dependente da Orde do Císter en Galicia.
Nese Diploma o citado rei, entre outras cousas di:
” Eu, Alfonso, pola graza de Deus emperador de España xunto coa miña esposa dona Berenguela, con ánimo xeneroso, vontade sincera e sen coacción algunha, por amor de Deus e en remisión dos pecados dos meus pais e meus, fago carta de doazón a Deus o noso Señor, á Igrexa de Santa María de Ursaria e a don García, electo abade daquel lugar e aos demais monxes presentes e vindeiros que constrúen o mosteiro e viven nel observando a relixión e regra de san Benito, toda aquela herdade miña e monte onde agora estase construíndo o mencionado mosteiro xunto ao río Ursaria…”
Alfonso VII
No ano 1141 chegan ao que hoxe é o Mosteiro de Oseira un grupo de monxes franceses, enviados por San Bernardo de Claraval (coñecido así, pois era o titular da abadía desta localidade francesa). O primeiro abade sería Don García, quen recibiu axuda de San Famiano, un eremita alemán, cuxo corpo incorrupto atópase na basílica italiana de Galesse. Nacía así un Mosteiro que se convertería no emblema do Císter en Galicia, sendo unha semente de establecementos que se propagarían por todo este territorio.
O templo monástico, construído nas últimas décadas do século XII e nas primeiras do XIII, de amplas proporcións, está concibido para unha comunidade respectable, o que delata un número considerable de monxes. A igrexa iniciouse un século máis tarde, sendo consagrada no ano 1239.
Oseira atravesou por un período crucial no século XV, época difícil na historia da Igrexa, á que sucedeu outra peor en 1513, coa chegada dos abades comendatarios, persoas estrañas á abadía que a levaron ao bordo da desaparición.
Anos máis tarde, aínda no século XVI, o Mosteiro de Oseira entra na Congregación Cisterciense de Castela, comezando un novo período de florecemento que trouxo a renovación artística, impulsora das obras levadas a cabo durante os séculos XVI, XVII e XVIII.
No ano 1552, Oseira sufriu un terrible incendio, que reduciu a cinzas todos os edificios, fóra do templo. Quedou destruída case toda a obra románica e oxival, salvándose a cabeceira e a nave da igrexa. Eran unhas circunstancias críticas en que se planeaba en Valladolid unha nova casa, e como ningunha abadía comprometíase a enviar monxes, creron moitos que era boa ocasión trasladar a comunidade de Oseira a ocupar a nova casa proxectada, deixando no mosteiro só un pequeno continxente de monxes para atender aos colonos e coidar da facenda. Pero desistiuse do traslado, e iniciouse a reconstrución do mosteiro no mesmo sitio que tivo sempre coa grandiosidade que hoxe todos poden admirar.
A principios do século XIX, a invasión napoleónica non deixou sentir en Oseira o seu peso demoledor, como noutro mosteiro -aínda que se nalgún dos priorados que sufriron saqueos- quizá pola súa situación afastada das principais vías de comunicación e por ser difícil o acceso naqueles tempos.
Coa exclaustración provocada pola Desamortización de Mendizábal no século XIX, o conxunto monástico é abandonado e con iso comeza unha progresiva ruína da súa arquitectura e o espolio das súas obras de arte mobles. Preto dun século estivo abandonado o mosteiro, chegando os edificios ao bordo a ruína, pero na primeira metade do século XX, en outubro de 1929 instalouse un grupo de monxes cistercienses, e iníciase unha titánica e exitoso labor de restauración e recuperación deste complexo monacal. Esta recuperación e restauración iniciouse co impulso procurado por Florencio Cerviño González, bispo de Ourense entre 1922 e 1941.
Ao par que a obra restauradora, enriqueceuse o mosteiro cunha notable biblioteca e un pequeno arquivo, que están a prestar sinalados servizos á cultura, volvendo recuperar o mosteiro o distintivo característico dos monxes antigos, que foron os mellores transmisores da cultura.
Como é o Mosteiro de Oseira?
Cando nace a vida monástica en Oseira as limitacións eran máximas polo que non é fácil describir o aquel primeiro cenobio. Nada se conserva que nos permita polo menos aventurar un plano. A historia arquitectónica de Oseira comeza no estudo da súa igrexa, a obra cronoloxicamente máis antiga que pervive.
O exterior do conxunto monástico é impresionante. Un arco de triunfo clásico de acceso, cun medio punto enmarcado por dobres pilastras toscanas, sobre o que aparece un escudo real, cornixa e remates coa Virxe da Asunción no eixo branqueada por dous anxos músicos (do século XVII), dá paso a unha ampla chaira. Alí atopamos a fachada da igrexa e a monumental fachada do mosteiro formando un ángulo recto, deixando á esquerda o cemiterio parroquial e monástico, cunha portada do século XIX e ao redor da fachada norte do templo e co edificio das escolas á dereita, construído a fins do século XVIII.
O mosteiro móstrasenos con toda a súa espectacularidade. O conxunto monumental, no que se xunta elementos románicos, góticos, renacentistas e barrocos, responde á profunda remodelación que o mosteiro experimentou a partir do século XVI tras a súa incorporación á Congregación Cisterciense de Castela
Lembremos que a Observancia da Regra de San Bernardo xerou unha tipoloxía arquitectónica común acorde cun novo modo de vida, unha volta á observancia que precisou que as fábricas se axustasen ás novas necesidades, entre as que destacou a aparición de celas individuais que substituíron ao dormitorio común, un cambio que xorde pola importancia que se deu á oración e a meditación individual a partir do espazo concreto da cela, o que as sancristías, os refectorios e as habitacións destinadas ao abade fixésense máis grandes, a ampliación das hospedarías, que duplicaron a súa capacidade, e instalacións necesarias para a función docente.
Ten este mosteiro, entre outras moitas dependencias, unha extraordinaria igrexa románica de transición, tres claustros de distinta época e estilo e unha sala capitular de gran vistosidade.
Así, Oseira componse de seis grandes corpos: a igrexa, románica de transición pero con fachada occidental barroca; o Claustro dos Cabaleiros, da primeira metade do século XVIII, coa hospedaría e as estancias do abade; o Claustro Regular, das Procesións ou dos Medallóns, encostado á nave da Epístola da igrexa, do século XVI, e no que se sitúan a sancristía e a sala capitular medievais; o Claustro dos Pináculos, da segunda metade do século XVI, onde se situaron as celas individuais; un saínte cara ao norte prolongación da cruxía este de o Claustro dos pináculos que alberga a biblioteca; e un saínte cara ao sur prolongación da cruxía este de o Claustro Regular que foi destinado a dormitorio de anciáns e que na actualidade está ocupado pola comunidade. En total son uns 40.000 metros cadrados.
Á dereita atópase o edificio das escolas, de estilo neoclásico, construído en 1785 e practicamente sen decoración.
Atravesando a portada accédese a un vestíbulo con bóveda casetonada que comunica co espazo de recepción de visitantes e co Claustro dos Cabaleiros.
A igrexa románica
cruceiro. Aínda que románica en orixe posúe elementos góticos e barrocos.
Ten unha impresionante cúpula interior apoiada sobre nervios e tres grandes claustros. As naves están separadas por alicerces con columnas embebidas. Tanto a bóveda da nave central como as das colaterais son de canón apuntado con faixóns. As ventás de medio punto ábrense no arranque da bóveda. A cabeceira imitaba á de Santiago con xirola e capelas aínda que hoxe están moi alteradas as orixinais.
No século XIII construíuse un cimborrio con cúpula sobre pechinas no cruceiro.
Non atopamos apenas decoración escultórica, lembremos que é algo preceptivo nas igrexas cistercienses. De todos os xeitos esa sobriedade pérdese no seu pasado barroco: as tallas e esculturas en granito policromado son realmente espectaculares.
No século XVI transformouse a fachada principal e reformulouse en estilo renacentista, con sillería almohadillada e frontispicio, a máis diso outros ornatos e esculturas clasicistas.
A xirola é a parte máis bela e artística do templo. Circunda a capela maior e nela ábrense cinco capelas absidais, catro delas refeitas en época moi moderna, estando presidida a capela maior pola Virxe do leite, nunha imaxe pétrea do século XIII na que se pode ver á virxe María aleitando ao neno, unha talla policromada do século XIII.
O coro está sustentado por unha prodixiosa bóveda plana de puro granito. Non llas toneladas que pesa esa bóveda pero realmente é meritoria e digno de admirar que se sosteña desafiando a gravidade e o paso do tempo.
Fachadas
A fachada do mosteiro empezouse a levantar en ángulo recto respecto da igrexa repetindo a súa composición de sillares almohadillados nos primeiros anos do século XVIII. Francisco Castro e Canseco deu a traza e dirixiu a obra nunha primeira fase nos primeiros anos do século XVIII na que se construíron dous corpos, e entre 1775 e 1779 o arquitecto frei Plácido Igrexas construíu o terceiro.
Así, presenta tres corpos separados por entablamentos, o primeiro con vans rectangulares, o segundo con balcóns e o terceiro outra vez con vans rectangulares. Os balcóns do segundo corpo están sostidos por ménsulas decoradas con anxos, figuras grotescas, froitos… e sobre os vans aparecen os escudos das ordes militares peninsulares de orixe cisterciense.
A fachada da zona conventual remátase con pináculos con catro estatuas doutros tantos santos: Benito, Roberto, Alberico e Esteban.
A portada ten tres corpos de tres cales e frontispicio. O primeiro corpo presenta arco de medio punto sobre o que se sitúa o escudo de Oseira, dous osos empolicados a un piñeiro entre dous anxos que portan símbolos pasionais, como o azoute, a coroa, a lanza, o hisopo… sobre senllas máscaras que simbolizan a tentación e o pecado, unha alegoría do triunfo da penitencia sobre o pecado e a morte. O arco está flanqueado por columnas *salomónicas con capiteis corintios.
As columnas sustentan un entablamento sobre o que se levanta o segundo corpo, organizado mediante un balcón corrido con tres vans rectangulares e sobre o central sitúase un gran escudo da Casa de Borbón con coroa voada que abarca até o terceiro corpo e sobre o que aparece unha hornacina coa Lactación de San Bernardo, unha escena que relata un episodio da vida do santo cando aínda era neno no que, cando estaba orando ante a Virxe na igrexa de Chatillón, ao recitar o “Ave maris Stella” recalcando as palabras “móstrache que es a miña nai”, a estatua respondeu á súa pregaria depositando tres pingas do seu leite nos seus beizos. O frontispicio está rematado por unha estatua da Esperanza cunha áncora.
Os Claustros
- O Claustro da Hospedería ou dos Cabaleiros, situado tras a fachada principal ten unha cronoloxía longa de 1713 a 1759, e unha mesurada composición de arcos de medio punto e xanelas rectas. Aquí era onde chegaban os cabaleiros e deixaban o seu cabalo ao chegar ao mosteiro, por iso dispón de cabalerizas cubertas con bóveda de canón e pesebres incrustados no muro. Hai outro tres salgas do século XIII con bóveda de sinxela cruzaría.
- O Claustro dos Medallóns ou procesional, atópase xunto á Igrexa. É barroco e foi construído no ano 1760, non sendo por tanto o orixinal. Neste claustro localízase unha fonte de ferro, copia da orixinal do século XVI, actualmente na Praza do Hierro de Ourense, realizada polo escultor Nicanor Carballo en 1997. Atopamos tamén os medallóns (en número de corenta) que representan personaxes da Orde, heroes da antigüidade e bufóns.
Ten cinco ocos por planta en cada lado, e os da planta baixa se tapiaron a finais do século XVIII, e en 1995 volvéronse abrir.
Nun dos ángulos deste claustro ábrese unha porta tardo renacentista decorada con cabezas de querubíns, que permite o acceso á chamada escaleira dos Bispos.
- O Claustro dos Pináculos, iniciado a finais do século XVI, as súas obras terminaron no ano 1629. O seu destino inicial era acoller as celas individuais. Só ten tres ás, estreitas e elevadas, cubertas con bóvedas de cruzaría sen máis decoración que os pináculos na parte alta. No centro hai unha fonte engadida en 1991 copia da que se atopa na alameda do Ourense que se atopaba neste lugar.
A Escaleira de Honra
A escaleira de honra atópase situada entre o Patio de Cabaleiros e o claustro procesional.
Presidida por San Benito con varias figuras de diferentes santos, trátase dunha impresionante escaleira, de estilo herreriano, construída a mediados do século XVII, con 24 chanzos, decorados frontalmente con puntas de diamante.
Antigamente, estaba todo cuberto por area, facendo así unha rampla por onde subían cos carros dos bois, de aí, o seu bo estado de conservación, posto que ao estar cuberto de area, evitou a erosión co paso dos anos.
A escaleira cóbrese cun gran arco con bóveda de aresta, dividida en tres tramos por arcos de medio punto.
A Sala capitular
Coñecida como a ”sala das palmeiras”, é magnífica. Presenta unha distribución típica dos mosteiros cistercienses medievais. De planta cadrada, presenta o seu espazo dividido por catro columnas torsionadas, decoradas con flores e baseas cilíndricas. A antiga sala capitular é obra do século XV e é o elemento máis pintoresco do mosteiro. Construída sobre formulacións tardo-góticos, é un espazo abovedado por complicadas bóvedas estreladas. As claves presentan decoración en relevo policromada con motivos vexetais e caricaturescos.
A Sancristía
Ten a súa orixe no primeiro terzo do século XVI. Foi construída en 1652-1653, ten unha bóveda de cruzaría, notablemente plana no seu tres tramos, leva algunhas claves ornamentadas con escudos diversos.
Á dereita, abaixo, pódese ver unha mesa de altar dos primeiros tempos, dun só bloque de pedra, sostida por un sinxelo pedestal a maneira de repisa.
Ao fondo pódese observar un armario onde antigamente custodiábanse os cálices sacros, coas portas policromadas e ornamentadas, consideradas polos máis entendidos, como moi afín ao mudéxar.
O Refectorio
Construído cara a 1572, o refectorio está cuberto por unha fermosísima bóveda nervada, de catro tramos, e soportaba un trenzado gótico de nervios de granito con pesadas claves.
Cos anos, todo veu abaixo e grazas á solidez da bóveda de canón da planta baixa, puido aguantar o impacto e puido ser reconstruído en 1978.
Biblioteca
Lamentablemente non é visitable. De planta rectangular, de tres tramos cubertos con bóvedas de aresta e grandes ventás. É do século XVII, e nela destacan os escudos e pináculos nos remates, diversos asuntos en relevo, como a Lactación de San Bernardo, e as dúas portas dos extremos, onde se representa ao Salvador e á nosa Señora.
No seu interior, a biblioteca acolle unha inxente colección de máis de 30.000 volumes, a maioría recentes, pois os exemplares máis interesantes perdéronse tras a desamortización do século XIX.
Museo da Pedra
Posiblemente no seu momento sería a sede dunha adega, hoxe en día acolle diferentes pezas, de diferentes períodos, atopados nas obras de restauración do mosteiro, tratándose por tanto de restos pétreos de interese arqueolóxico
Hai claves de bóveda, restos de laudas sepulcrais, e sobre todo pezas de canos que se utilizaron para a condución de augas.
Antiga botica
Estivo activa no mosteiro de Oseira desde o século XVII, conta con pezas orixinais como morteiros, balanzas, matraces… Entre eles destaca o conxunto de 37 botes das Reais fábricas de Sargadelos, de principios do século XIX con restos de sustancias medicinais.
A lenda do nigromante e Oseira
Esta lenda trata sobre o nigromante que acabou sendo abade en Oseira tras xogar cos mortos.
Sobre esta historia hai poucas certezas e moitas interrogantes. A lenda cóntanos que en Toledo, sede da Escola de Nigromancia, había dous mozos, moi amigos seguindo devanditos estudos, consistentes en aprender as formas de invocar os espíritos dos mortos. O obxectivo deste hobby tan particular era adiviñar o futuro por boca dos defuntos.
Un deses mozos terminaría por ser o prior, e levar unha vida recta e relixiosa, no mosteiro de Oseira, do outro se descoñece o seu nome. Pois parece ser que ambos os amigos tiñan entre as súas prácticas “nigromantes”, a de esconderse en cámaras profundas de pedra fría, buscando a maneira de arrincar aos mortos do seu soño e traelos ao mundo dos vivos. Un día, con todo, o amigo de Lorenzo caeu gravemente enfermo, e no medio das febres repasou a súa vida e -cristián, a pesar de todo- deuse conta de que non ía tocar as portas do Ceo. Ante esta situación Lorenzo, vendo a gravidade da situación, pediulle ao seu amigo que no caso de que falecese, aparecéseselle pasados trinta días para contarlle que había tras a morte. O moribundo respondeulle que así o faría a condición de que lle fose permitido.
O amigo faleceu, polo que Lorenzo viviu ese trinta días cheo de angustia e procurando rezos pola salvación do defunto. Pasado o prazo do trinta días, e estando dentro dunha igrexa, Lorenzo mentres contemplaba a imaxe da Virxe, sentiu un xemido. Aparecéuselle o defunto, cunha aparencia pálida e descomposta, laiando, cos pés e mans atados con cadeas incandescente, e vestindo un traxe negro recuberto de palabras que nomeaban os seus pecados. Atemorizado, o mozo dispúxose a saír correndo da igrexa, pero o espectro alzou un brazo, convidándolle a achegarse. “Ven, Lorenzo, estende a túa man”, creu escoitar. Ao facelo, unha pinga de suor escorregou pola pel da pantasma e caeu sobre a palma aberta de Lorenzo., perforado a carne e terminando no chan. Houbo berros, chirridos e aleteos. Un penetrante cheiro a xofre e carroña, e unha sensación de inmensa soidade. Unha porta que se pechaba a toda velocidade: o golpe contra o couzón fíxolle volver á realidade, ao chan de pedra, á tenue luz da capela.
“O que ti sentiches durante un instante, eu súfroo por toda a eternidade, Lorenzo”. O espectro non movera a boca, pero as palabras chegaron ao mozo aterrorizado.
Dolorido pola queimadura Lorenzo preguntoulle o motivo do seu desgraciado estado, ao que o defunto respondeulle:
Ai!, pobre de min, así arderei eternamente no inferno por culpa desa arte diabólica que estudamos. A nigromancia mata a alma, é mellor que renuncias a esta ciencia e que sirvas a Deus para buscar a expiación dos teus pecados por medio da vida relixiosa.
Asustado e ansioso por obter respostas, Lorenzo inquiriulle: “Dime amigo, como teño que facer para salvar a miña alma?”.
“O único camiño para salvar a túa alma é a Orde do Císter. De todo o xénero humano, son eles os que menos se condenan”.
Finalizado o reencontró, Lorenzo non dubidou en canto o que debía facer, polo que abandonou os estudos de nigromancia e ingresou como novicio na Orde do Císter. Chegaría a ser elixido abade do Mosteiro de Oseira no ano 1201, e tamén sería nomeado superior da abadía de Clairvaux no 1223.
Visitar o Mosteiro e os seus arredores
O mosteiro de Oseira pode ser visitado, sendo conveniente que os interesados comproben na web oficial do Mosteiro de Oseira os horarios, por se houbese cambios:
Visitas guiadas: 10:30, 12:00, 15:30, 17:00 e 18:30 horas.
Os domingos e festivos pola mañá só hai pase turístico despois da misa monástica, aproximadamente ás 12:45 horas, pola tarde mantén o horario habitual da semana.
Todas as visitas son guiadas, non se pode percorrer por libre. A visita guiada dura aproximadamente un corenta e cinco minutos. Non se permite realizar fotos nin gravar vídeos.
Non conta con ramplas de acceso para minusválidos.
O prezo da entrada é de 3,50 euros con visita individual e 2 euros para visita en grupo (cando son colectivos de máis de 25 persoas que concierten a visita con antelación). Os menores de 9 anos teñen entrada gratuíta
Desde Oseira hai 78 quilómetros até Santiago de Compostela e 40 quilómetros a Ourense. Se vés desde calquera destas cidades pola estrada N525 só terás que desviarche uns poucos quilómetros para chegar ao mosteiro.
Se vés desde o norte, da zona de Ribeira Sacra de Lugo terás a sorte de percorrer serpenteantes estradas que pasan por pequenos pobo e bosques. Por iso, tan interesante é a visita do mosteiro en si como o camiño para chegar até el.
E aproveitando a visita ao Mosteiro, o viaxeiro non pode perderse a visita á cidade das termas, Ourense. Tamén Carballiño, Ribadavia, Allariz, son destinos que satisfarán aos máis esixentes.
E ademais, moi próximos pódense atopar outros grandes Mosteiros, por exemplo:
Santa Cristina de Ribas de Sil
Santa María de Xunqueira de Espadanedo
Conclusións
Oseira e todo o que o Císter é resúmese nesa constante cisterciense, que non é outra que o esforzo da vontade. En Oseira atopamos un universo de pedras nobres, pedras con historia, pedras sacras de Cea, é o resultado do esforzo da vontade dos monxes cistercienses.
A Orde do Císter compaxinou a vida espiritual co traballo manual e así desenvolveron a agricultura, a gandaría, as manufacturas que lles permitisen ingresar diñeiro suficiente para manterse intramuros na súa vida contemplativa, dedicándose á oración sen ter que depender de ninguén para subsistir. O Císter é tamén sinónimo de humanización, de desenvolvemento das zonas onde se asentaban os seus monxes. Foi unha Orde de emprendedores, que fixeron Europa e que a mediados do século X e do XI, comezou a expandirse polas rexións do norte e centro de Francia.
É España quizais o país máis rico en abadías cistercienses ben conservadas. Pensemos en Galicia e cheguemos a terras ourensás: Osera, Leiro, Montederramo, parte da igrexa e claustros de Melón, Espadañedo. A Orde foise adaptando aos estilos segundo o momento, así desde mediados do XVII até o remate do XVIII adoptou o barroco, que tanto impera en Oseira, o que implicou destrucións como a da fachada orixinal da igrexa e do cenobio. Co barroco foise borrando a sinxeleza armoniosa do Císter primitivo. Pero xa antes, no gótico, houbo sinais de enriquecemento e ostentación. Oseira non foi allea a iso, quedando, entre outras mostras, a xirola da igrexa, tan impregnada das técnicas practicadas na da catedral de Santiago e causante da de Melón. Algo inconcibible na arquitectura primitiva do Císter.
O mosteiro vive hoxe da hospedaría, do albergue de peregrinos, da tenda (iconas, chocolates, cosmética, libros, postais, etc.), do turismo, das pastas, da carne e, por suposto, do licor Eucaliptine, nas súas dúas variedades. O mosteiro ten a medalla do premio Europa Nostra dada a brillante restauración polos monxes realizada.
O mosteiro de Santa María a Real de Oseira é un elemento significativo do patrimonio cultural galego e español, situado nunha zona rural do interior atravesada nas proximidades pola Vía da Prata, unha das rutas de peregrinación a Santiago de Compostela. Este mosteiro está declarado Ben de Interese Cultural.
Rematamos esta publicación, e confiamos en que, a pesar da súa longa extensión, resultase do voso interese, e nese caso gustaríanos que nolo fixésedes saber pulsando no botón “Gústame” Ademais, animámosche a achegar algún comentario, e se tes interese, subscribirche gratuitamente á Newsletter do Blog para manterche sempre informado sobre as novas publicacións do Blog.
Por último, se vos gustou o suficiente como para compartilo nas vosas redes sociais, estariamos realmente encantados de que así o fixésedes.
As nosas recomendacións de hoxe
Referencias
“El Monasterio de Oseira, Ourense”. De Yañez Neira, F.D. y González García, M.A.
“Crónica y guía del Monasterio de Oseira”. De Cid Rumbao, A.
“Desde la salida del sol. Vida cotidiana en imágenes. Abadía de Oseira, Ourense”. De Vega Pato, T.
“Monasterios cistercienses de Galicia”. De Torres Balbas, L.
http://www.mosteirodeoseira.org/
http://www.romanicodigital.com/
https://viajarconelarte.blogspot.com/
