Falar de Rosalía de Castro, é referirse a unha das grandes escritoras españolas do século XIX, en linguas castelá e galega.
Rosalía de Castro é sen dúbida una das excelsas figuras das letras galegas. Naceu na cidade de Santiago de Compostela no ano 1837, e aínda que na súa partida de nacemento aparece como “filla de pais incógnitos”, parece ser que era filla de José Martínez, un sacerdote e María Teresa da Cruz de Castro (pertencente á nobreza da época). Ao ser unha filla do “pecado” e dada a enorme presión social, Rosalía viviu primeiro coas súas tías paternas e logo, coa súa nai, até o falecemento desta.
A adolescencia de Rosalía estivo marcada pola crise que lle produciu o saberse filla ilexítima dun sacerdote, ademais de por o seu delicado estado de saúde. Xa desde temperá idade empezou a escribir os seus primeiros poemas, a maioría referidos á súa nai. A súa primeira novela, baixo o título “A filla do mar” é unha homenaxe a ela. Nesta obra mostra xa uns primeiros indicios dalgunhas das características que conformarán a súa obra: ese sentimento de soidade que non lle abandonaría nunca. Escrita en castelán, foi dedicada pola autora ao seu esposo. Ten un prólogo especialmente soado no cal se defende o dereito das mulleres a dedicarse ás letras e aos saberes, tema controvertido para a época.
Durante a súa vida, mantivo un difícil equilibrio entre os sentimentos de amor e remorso, este relacionado co pecado, cuestións, obviamente, vinculadas á súa propia historia familiar.
En canto á súa formación académica, parece ser que Rosalía tan só aprendeu a escribir e ler e algunhas cuestións básicas relacionadas coas matemáticas, o debuxo e a música na Sociedade Económica de Amigos do País. Un indicador da súa escasa escolaridade son as abundantes faltas de ortografía dos autógrafos que se conservan dela.
Un feito de importancia na súa vida foi a súa relación co seu marido, Manuel Murguía, aínda que aínda hoxe en día hai historias contraditorias sobre a devandita relación. Cabe resaltar que tras a publicación de ”A flor”, en Madrid en 1857, foi cando Murguía, destacado crítico do Renacemento galego, dedicou unhas eloxiosas críticas. Diferentes feitos e lecturas dos mesmos, como a destrución das cartas de Rosalía, que Murguía, realizou tras o falecemento daquela, alegando que incluían tan só cuestións que lle afectaban a el. O que se parece confirmado é que foi el, Murguía, quen animou a Rosalía a profundar na vida literaria.
Rosalía viviu no medio de constantes penurias económicas, dedicada ao seu fogar e a os seus fillos; a morte da súa naie e a dun dos seus fillos foron dous duros golpes para ela. A súa vida transcurriu, sobre todo por motivos laborais do seu esposo, entre Madrid, A Coruña, Santiago, Andalucía, Extremadura, Levante e Castela a Mancha.
A pesar destes éxitos, foi moi pouco o recoñecemento do que gozou Rosalía de Castro en España durante a súa vida.
Os seus últimos anos transcorreron na parroquia de Iria Flavia, en Padrón, nunha quinta chamada A Matanza. Sábese que a autora sentía unha especial fascinación polo mar e que viaxou durante estes anos á localidade de Santiago do Carril en Pontevedra. Rosalía falecería en xullo de 1885, con 47 anos de idade, vítima dun cancro de pescozo uterino. Parece ser que antes de morrer, pediulles aos seus fillos queimar os libros non publicados.
Con posterioridade, o 15 de maio de 1891, o seu corpo trasladouse a Santiago de Compostela, para repousar na capela da Visitación do Convento de Santo Domingo de Bonaval, nun mausoleo feito por Jesús Landeira, no Panteón de Galegos Ilustres.
En canto a súa obra literaria, sen dúbida, a súa achegue á cultura da súa terra é dun gran peso específico, máis tendo en conta a situación social que se vivía por entón, que non facilitaba, nin moito menos, o uso da lingua galega por parte de quen facían literatura.
Coa súa novela ”Ruinas” (1866), abordou a historia de tres mulleres exemplares e desdichadas no seo dun ambiente moderno que perciben como alleo. Un ano despos publicouse a súa obra narrativa mais conseguida, “O cabaleiro das botas azuis“ (1867), novela misteriosa e fantástica que conecta co mellor do seu labor lílrico. 
A súa primeira obra de madurez, ”Á miña nai” (1863) cantaba a Galicia. Pero, sen dúbida, foi cos seus “Cantares Galegos” (1863), escritos integramente en lingua galega, cos que enalteceu o nome da súa patria e denunciando a explotación dos agricultores por parte de Castela e contribuíu ao seu renacemento cultural, concedéndolle un lugar importante ante unha nación que xa a daba por extinta. E que sería apoiada posteriormente por outros autores como Manuel Curros Enríquez e Eduardo Pondal.
En 1868, produciuse en España a chamada Revolución de 1868 na que a raíña Isabel II foi destronada. Murguía foi nomeado director do Arquivo Xeral de Simancas, polo que a familia estableceuse na devandita localidade, onde Rosalía escribiu os poemas que máis tarde publicaría, en 1880, baixo o título “Follas Novas”. Tratábase do seu segundo libro en galego, e nel presenta unha expresión angustiada e intimista sobre a morte e a soidade do ser humano. Ten un ton pesimista que explora a melancolía galega ou saudade. Moitos críticos considerárona como a mellor das súas obras.
Pechan a súa produción literaria a novela “O primeiro tolo” e o poemario en lingua castelá “Nas beiras do Sar”, cun importante sentimento relixioso, indaga ademais nos temas do desengano amoroso, a soidade, a vida e a morte.
En xeral, poderiamos dicir que os poemas de Rosalía estaban ligados á figura da muller namorada e valente.
A obra de Rosalía, que se move entre unha preocupación de tipo social polas duras condicións dos pescadores e os campesiños galegos e outra de carácter metafísico que a sitúa dentro da literatura existencial, equiparouse á de Gustavo Adolfo Bécquer en tanto que representante tardía do Romanticismo español, aínda que esta relación vén máis pola comunidade de fontes literarias que por unha real afinidade de actitude literaria e vital. Bécquer e Rosalía son sinalados pola crítica como os iniciadores da poesía española contemporánea; os versos de Rosalía anticiparon algúns aspectos do modernismo de Rubén Darío, e a súa influencia estendeuse, a través de Antonio Machado e Juan Ramón Jiménez, á xeración do 27.
A poesía de Rosalía de Castro, en particular, denota ansiedade, unha inquietude angustiada ante estraños presentimentos que se perciben como propios no máis próxima contorna. Así mesmo, a súa dolorosa sensibilidade proxectou un conxunto de magníficas visións da paisaxe galega nas que predomina unha atmosfera gris de tristeza indefinible. Esa sensibilidade foi a que transportou unha concepción da natureza como a dunha realidade animada, misteriosa, e cuxos signos máis visibles falan dunha vida doente. A súa obra é tan popular que os seus poemas foron traducidos a idiomas como o francés, o alemán, o ruso e o xaponés.
En estudos recentes observouse a súa obra como un moi importante antecedente do feminismo nas letras castelás e galegas, xa que existe nela un constante cuestionamento do rol da muller dentro da sociedade e sobre o menosprezo aos seus saberes e habilidades.
É tal a importancia de Rosalía que varias institucións educativas, espazos públicos e privados foron bautizados co nome Rosalía de Castro, expresando a importancia do poeta no mundo español. Noutras partes do mundo tamén se fai honra á súa vida literaria: Rusia, Venezuela e Uruguai. No ano de 1979 emitíronse billetes de 500 pesetas na súa honra. Desta forma, Rosalía de Castro converteuse xunto con Isabel a Católica, no único personaxe feminino non alegórico retratado na cara dun billete español.
Tras a súa morte, Rosalía de Castro pasou a ser un símbolo da cultura galega. En vida foi a principal abanderada do Rexurdimento galego, movemento cultural que buscaba a reivindicación da lingua galega como medio de expresión da identidade social, cultural e política de Galicia.
Rosalía é, sen dúbida, un dos grandes personaxes de Galicia, polo que animamos aos seguidores deste Blog a indagar e profundar na súa figura, e sobre todo na súa obra. E para aqueles que pasedes por terras galegas, a visita a “a súa Casa-Museo”, na localidade coruñesa de Padrón, a apenas uns 20 quilómetros de Santiago de Compostela, é unha parada enormemente ilustrativa.
