Xoias, ornamentos no calzado e as pezas lograban distinguir ás mulleres patricias das plebeyas.
En Roma, os materiais preferidos para as pezas de xoiería eran o ouro, a prata, o “carey”, ou xade, pedras preciosas, pedras semi-preciosas (como o granate), conchas de nácar, pasta vítrea, cobre, bronce e ferro. As xoias máis preciar eran as perlas. As pezas de xoiería tiñan diferentes formas, en primeiro lugar lembremos que foron os creadores do anel-selo e que a simboloxía preferida era a que versaba sobre Cupido, as aves, escenas mitolóxicas, etc.
No mundo romano unha xoia usábase para simbolizar un status, ademais de para adornar. Da sencillez dos primeiros tempos de roma pasouse coas sucesivas conquistas en Oriente á paixón polo luxo e o exceso debido á influencia dos gustos asiáticos. Así, por exemplo, o anel reflectía a clase social á que se pertencía e, con posterioridade, o nivel económico do portador.
Dos etruscos a os romanos tomaron o costume de que os ricos patricios levasen na man dereita un anel de ferro. Durante a República, o anel de ouro reservábase para certas ocasións e persoas. Os enviados ao estranxeiro nunha embaixada levaban un anel de ouro como mostra da súa dignidade, pero unha vez de volta lucían o de ferro outra vez. Os nobres con postos oficiais e os seus descendientes masculinos tiñan o privilexio de lucir o annulus aureus. Cando se produciu a terceira guerra púnica os tribunos militares tiñan xa o dereito a levalo. Con Tiberio foi concedido aos cidadáns libres e posuidores de 400.000 sestercios, o que supuxo que a distinción fose perdendo o seu valor. O emperador Septimio Severo, no ano 197 d. C., permitiu a todos os soldados levar aneis de ouro co que deixou de ser un signo de mérito social. A finais do Imperio todos os cidadáns libres podían levar un anel de ouro, os libertos un de prata e os escravos un de ferro. Para distinguilo doutros aneis adornados con diversas pedras, que podían levar todos os homes ou mulleres de todas as clases, o anel de ouro mantivo a súa forma orixinal inalterada pola moda.
A función asignada principalmente ao anel na súa orixe foi a de selo para asinar documentos oficiais e privados.
As mulleres tiñan maior variedade de xoias: fibelas, horquillas, aneis, brazaletes, pendentes, colares, pulseiras, alfileres, broches, gargantillas e aros para os tobillos. Na súa maioría estaban decorados con pedras preciosas incrustadas. Os camafeos elaborábanse en pedras polícromas que posuían varias capas, unhas claras alternando con outras escuras, especialmente a que serve de fondo da imaxe, para conseguir efecto de profundidade e variedade da cor.
