A Orde do Temple fúndase en Xerusalén, que estaba en poder dos cruzados. Nove cabaleiros, “os pobres soldados de Cristo”, instálanse nas ruínas do Templo de Salomón, e nove anos despois, o Papa recoñece esta nova Orde, que ten unha dobre finalidade: relixiosa e militar. Aos poucos a Orde foi gañando en riquezas materiais, necesarias para a súa subsistencia e para o cumprimento da misión que se impuxeron. Ao principio foron doacións que logo se viron acrecentadas pola habilidade con que os propios templarios administraban os seus bens. Ademais, os Papas, exceptuaron á Orde de cargos e diezmos.
A Orde dos Templario creceu e expandiuse durante máis de 200 anos polo Mediterráneo e parte de Europa. Foi progresivamente mellorando a súa eficiencia mercé a unha magnífica organización tanto no campo económico como no relixioso ou o militar.
A Orde rexíase por unha Regra aprobada polo Papa, a denominada “regra latina”, aínda que segundo algún historiadores, puidese existir outra Regra secreta que se transmitiría oralmente.
O crecemento de riqueza e poder por parte da Orde levantou fortes rancores entre as casas reais, ata o punto de que no século XIV o rei Felipe o Fermoso (en Francia) fixo que se suprimise. Tratouse dun longo e dubidoso proceso, con testemuñas de dubidosa credibilidade, que foron escolleitos, maioritariamente, entre os irmáns excluídos da Orde por mala conduta.
Os membros da Orde do Temple concedían unha importancia trascendental a valores como a humildade, o servizo, a caridade ou o amor. De aí o seu lema: “Non nobis, Domine, non nobis, Domine, non nobis, sede nomee tuo dá gloriam”, isto é: “nada para nós, Señor, nada para nós, senón para a gloria do teu nome”.
Seguramente alimentado por historias, lendas, novelas e crónicas cheas de fantasía, ao longo do tempo se foi creando abundante literatura sobre os aspectos esotéricos e rituais dos templarios. O certo é que pouco se sabe sobre iso, pero é preciso insistir no seu papel como impulsores dos avances da civilización alá onde se situaban. Así, rozaban, roturaban, desecaban pantanos, explotaban salinas, canalizaban os ríos e lagoas, cultivaban, abrían novas vías de comunicación ou reconstruían outras fóra de uso, reducindo o *peaxe ou eliminando este e outros impostos que entorpecían o comercio, protexendo a comerciantes e peregrinos; estableceron mercados dos que eran beneficiarios, fundaron novos pobos con colectividades humanas de diversa procedencia, repoboaron territorios enteiro
Os seus economistas revolucionaron o sistema económico mediante a introdución da letra de cambio, co que se podían facer transaciós nominais e viaxar tranquilos sen medo aos roubos dos valores en metálico. Pagaban rescates a princesas e reis, financiaron a construción dos grandes edificios góticos, colaboraron na mixtura das culturas cristiá e árabe (coa conseguinte transmisión de coñecementos destes a aqueles), conseguindo nos territorios por eles rexentados o sincretismo e a tolerancia entre cristianismo, islamismo e xudaísmo; resucitaron as milenarias tradicións esotéricas, promoveron os contactos entre filósofos e intelectuais das tres grandes relixións, fundaron Universidades e centros de cultura (Escola de Tradutores de Toledo, Escola Náutica de Segres, Instituto Luliano de Mallorca, Universidades de Palencia e Coimbra…), etc.
Se erixiron tamén en gardiáns do Camiño de Santiago, promovendo o culto e as peregrinacions tanto a Santiago como aos diversos santuarios de interese trascendente intercalados nas rutas principais. Edificaron os seus propios santuarios en encoméndalas do Camiño e coroaron diversas devocións á Virxe Nai Negra.
E como non, os templarios tamén chegaron ata terras galegas, deixando a súa sinal aínda recoñecible en diversas localidades, construcións, arte,… Pero esa é outra historia e a ela dedicaremos outra entrada no Blog.
Un saúdo
